Kiedy jest mowa o brutalności w grach, to przeważnie pojawia się gdzieś między wersami tytuł "Wolfenstein 3D". To była pierwsza gra First Person Shooter. Ale czy mogłaby być dla kogoś dosłownie terapią? Spójrzmy zatem na drugą stronę barykady, a wypowie się w jej imieniu... weteran prawdziwej wojny.

(Date: 92-08-09 03:59:55 EDT From: Tug Hill 2 Posted on: America Online)

Email od weterana wojny w Wietnamie do twórców gry Wolfenstein 3D, 1992 r

Jako były jeniec wojenny (Wietnam) wahałem się przez miesiąc czy zagrać w WOLF'a, z obawy o przykre wspomnienia. Nie chciałem pamiętać tego wszystkiego co przeszedłem lata temu, kiedy jako wojenny więzień zdecydowałem się z moim przyjacielem na wspólną ucieczkę. Było to lepsze niż powolne umieranie z głodu i tortur.

Zrobiliśmy odręcznie mapę i ukryliśmy nieco jedzenia. W dniu ucieczki ogłuszyliśmy strażnika kamieniami, zabraliśmy jego broń i wywalczyliśmy sobie drogę przez dwa poziomy podziemnych tuneli (było tylko kilku strażników i trzeba się było czołgać).
Mi się udało, mojemu koledze nie.

Sny... NIE! KOSZMARY... TAK!! Jednakże, im więcej gram w WOLF'a, tym rzadziej koszmary się pojawiają.
Relaksującą chwilą jest ta, kiedy wychodzi się zza rogu i widzi strażnika sięgającego dopiero po broń.

WOLF daje niezłego kopa. Jest też dosyć straszny. Wierzę, że człowiek powinien zmierzyć się ze swoją przeszłością. Więc...
Kiedy będę mógł komfortowo (bez koszmarów) pogrywać w pierwszą część, planuję zamówić całą serię.

Nie pozwól, aby kilka złych snów sprawiło, że porzucisz tę grę.