Lubisz podróże?
Marzysz o prestiżowej pracy wśród oddanych Ci klientów?
Nie boisz się wojskowego drylu?
Marzysz o prestiżowej pracy wśród oddanych Ci klientów?
Nie boisz się wojskowego drylu?
RCC, międzynarodowa korporacja z dużymi tradycjami i doświadczeniem na specyficznym rynku poszukuje mężczyzn na stanowisko
Przedstawiciela
Do zadań Przedstawiciela należą:
Trudny do obalenia argument... 
"Bóg uczynił mnie ateistą.
Kim ty jesteś aby kwestionować jego mądrość?"
"Bóg uczynił mnie ateistą.
Kim ty jesteś aby kwestionować jego mądrość?"
(Wyjaśniam, że ja nie narobiłam literówecek, tylko słynny Dunik miał wadę wymowy ;) )Xawery Dunikowski (1875 – 1964)
Profesor Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, Warszawie i WSSP we Wrocławiu. Rzeźbiarz.
Gdy Dunikowski przekazał narodowi cały swój dorobek, otworzono mu konto w NBP, z którego korzystał zresztą w sposób umiarkowany. Gdy raz pobierał jakąś większą sumę, urzędniczka dokonująca bankowych manipulacji zwróciła się do petenta:
- Po co panu tyle pieniędzy, panie profesorze?
- Na kurwy, na kurwy...
Zatkało urzędniczkę, ale robiąc dobrą minę prowadziła dalej niebezpieczny dialog:
- Ale dlaczego tak dużo?
- Bo ja zawse tyle płacę, zawse tyle płacę...
* * *
Kiedyś pewien młody rzeźbiarz chwalił się Dunikowskiemu swym powodzeniem u kobiet. Powiedział, że łowi je jak ryby. Jedna za drugą.
- Ale nie zapominaj chłopce – powiedział artysta – ze mas tylko jedną wędkę...
* * *
Kiedy pewnego razu Dunikowski robił korektę prac swych uczniów, obejrzawszy projekt rzeźby Bronisława Chromego zawołał niezadowolony:
- Jak się pan dostał do Akademii? Pzez okno, cy woźny pana psemycił?
* * *
Kiedy rzeżbiarz Bronisław Chromy był jeszcze studentem w pracowni Dunikowskiego i pokazał profesorowi projekt rzeźby, Dunikowski rzeźbę obejrzał i powiedział:
- Niech pan tę zeźbę odleje.
Chromy dumny był z wyróżnienia, nie posiadał się z radości, a profesor ciągnął dalej:
- Niech pan koniecnie ją odleje, to zobacy pan, jak nie tseba zeźbić...
* * *
Kiedyś w latach pięćdziesiątych, w gmachu Ministerstwa Kultury i Sztuki w czasie przerwy w jedym z licznych podówczas zebrań, Jan Zamoyski gawędził w kuluarach Z Dunikowskim. Kiedy ten wspomniał o swym podeszłym wieku, Zamoyski zaoponował:
- Komu mówić o starości? Profesor jeszcze niejednego młodego prześcignie...
- Ale tylko do pasa – odpowiedział Dunikowski wodząc ręką po brzuchu jak smyczkiem po basie – tylko do pasa...
W poprzednich odcinkach...
Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?
Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą